η θεία μου, η πάστα φλόρα

Ακόμα και σήμερα τείνω να συνδέω το άκουσμα του ονόματος πάστα φλόρα με μια αειθαλή γυναικεία φιγούρα μεσογειακών καμπυλών 70plus ανθεκτικών Μαΐων, ντυμένων με μια αβίαστη κομψότητα ρούχων και κυρίως τρόπων. Σε αντίθεση με τις γυναίκες τέτοιας ηλικίας που μεγαλώνοντας κονταίνουν τα μαλλιά τους, αυτή έχει ένα εξεζητημένο μακρύ καρέ να ακουμπάει καλά στους γερούς της ώμους, το οποίο όταν δεν είναι δυνατόν να ανεμίζει τον πλούτο του σε συγχρονισμό με τις κινήσεις της στον χώρο, είναι αρκετό για να συνθέσει ένα ανεπιτήδευτο σινιόν πάνω από ένα πάντα ανοιχτόχρωμο χαλαρό σεμιζιέ ή μια λευκή μπλούζα...